ZAPIS I ODCZYT DŹWIĘKU.

Nie zamierzam się zbytnio wgłębiać w szczegóły techniczne dotyczące zapisu i odczytu dźwięku. Ale, posłużę się tym, co można wiedzieć nie będąc znawcą tematu. Jako pierwszego przykładu użyję tutaj gramofonu i płyt gramofonowych. Stare gramofony, miały możliwość odtwarzania płyt z różnymi prędkościami, np. 45 obr/min i 78 obr/min. Na naklejkach umieszczanych na płytach, umieszczano informacje z jaką prędkością należy płyty odtwarzać.

W dzieciństwie bawiłem się odtwarzaniem płyt na najwyższych, czyli 78 obrotów na minutę, zamiast trzydzieści trzy i jedna trzecia. Wydobywający się piskliwy głos z głośnika i dźwięki następujące dużo szybciej, brzmiały śmiesznie. Można było robić odwrotnie. Płytę przeznaczoną do odtwarzania na 45 obr/min, odtwarzać z prędkością 16 obr/min. Głośniki buczały wydając z siebie niskie tony, które powoli z nich się wydobywały.   Bawiłem się nawet w taki sposób, że palcami obracałem talerz z płytą, a to dawało jeszcze inne efekty dźwiękowe. W zależności od szybkości kręcenia płytą, dźwięki były raz szybsze, raz wolniejsze. Niemożliwe było utrzymanie jednakowych obrotów przy obracaniu ręką płyty.

Żeby dźwięk był odtwarzany naturalnie, należało płytę odtwarzać  z taką prędkością z jaką nagrano tę płytę. Późniejsze magnetofony szpulowe i kasetowe, również wymagały odtwarzania i nagrywania z taką samą prędkością. Z tych samych przyczyn. Obecnie są w użyciu inne nośniki informacji. Są to karty pamięci, na których można zapisać także dźwięk. Karta pamięci nie kręci się podczas słuchania z niej nagrań, a mimo to, prędkość jest prawidłowa i brzmienie dźwięku naturalne. Jest tak dlatego, że w trakcie zapisu, do pliku dźwiękowego, dodawane są specjalne znaczniki, które następnie zapewniają poprawne odtwarzanie pliku.